Geir
Av Øyvind Bremer Karlsen
Ein morgon stod han berre der, ikkje langt frå utgangen av Oslo S. Framfor ein blomebutikk. Ein kvardagsmorgon. Eit mylder av folk, travle pendlarar som hasta av garde på jobb.
Tiggaren stod og såg ned, såg på føtene sine, men løfta hovudet nå og da.
Ho gav han ein mynt i det tomme kaffikruset av papp han hadde i handa.
Da han tok imot 20-kroningen, mumla munnen hans eit slapt «Takk …»
Han hadde delvis øydelagde fortenner, men snille auge, – dei smilte.
Ho gjekk ut i novembertåka.
Neste morgon stod han der igjen, framfor blomebutikken. Sjuskete kledd. I handa kaffikruset med nokre myntar i. Ho sleppte ein tjuekroning i koppen.
Auga hans blasse. Men munnen prøvde seg på eit smil.
Og neste morgon i mylderet av menneske stod tiggaren. Han kunne vel vera i slutten av tjueåra, om lag på alder med sonen hennar.
Kva han heitte?
– Geir, sa han, mumla ikkje, og han blottla dei øydelagde tennene i eit brått smil.
Ho sa:
– Det heiter sonen min òg.
– Er sonen din … Har sonen din ..?
– Han køyrer lastebil. Men han går ledig akkurat nå. Tar lappen på hengar mens han ventar på å få jobb.
Lyset i auga til Geir berre slokna brått.
Geir skulle på behandling ein stad ved Hamar eller der omkring, han visste ikkje heilt kvar, visste heller ikkje om det ville hjelpe, hadde dårlege erfaringar frå før. Han såg berre trist ut i auga.
– Når skal du..?
– Ein av dagane … kanskje.
Geir trekte på skuldrene.
Det ville vel vera vanskeleg å utvise han. Men forby han kunne dei alltids gjera.
– Har fortalt mannen min om deg, sa ho. – Han sende med meg denne. Ho heldt fram ei uopna tobakkspakke.
Geir tok imot, svelgde.
– Og ei pakke med papir.
Ein morgon stod han berre ikkje der.